Natuurlijk keken ze me vreemd aan toen ik, eerst in het Nederlands en daarna in het Engels (ze spraken geen Nederlands) vroeg of ik ook even mocht. Het mocht.
Sinds het bestaan ervan ben ik namelijk gefascineerd door virtual- en augmented reality.
Even later zat ik met drie kinderen midden op een plein in de stad op een witte draaistoel. Koptelefoon op en een groot brilachtig iets voor mijn ogen.
Die bril maakte dat ik op een verlaten kampeerplek was, aan de rand van een meertje.
Er liepen herten in het water.
Wat was ik blij dat ik er al iets van af wist. Daardoor kon ik, bijvoorbeeld door mijn hoofd te buigen, een lichtje uit de bril op een vuurplek op de grond laten schijnen.
Dat lichtje liet dan een kampvuur te branden. Lichtje op de stok ernaast gericht: hoppa, een marshmallow roosterde boven het vuur.
Toen ik ronddraaide met m’n stoel zat ik opeens voor mijn tent.
Het begon denkbeeldig te regenen. Wat wil je: op een camping…
Het lichtje uit mijn bril richtte ik op een paar bergschoenen voor me.
Uit de linker verscheen een muis. Feest!
Geweldig zo’n stoere vrouw daar te midden van die kids te zien zitten op zo’n plein, klasse!