Ik was een bonnetje kwijt.
Daar begon het mee.
Het stukke apparaat mocht ik mét bon opsturen en dan werd het gemaakt of kreeg ik een nieuw. De bon zoektocht voerde diep in de wortels van mijn geschiedenis: dingen van waarde berg ik goed op.
Na verloop van tijd zei ik tegen mezelf: het kan toch niet dat ik het kwijt ben! En haalde nog meer papieren overhoop, nog meer tussenkijk spullen.
Mijn lagere school rapport kwam langs, een beroepentest, foto’s van een blij de wereld inkijkende ikje, met een ‘kom maar op wereld, wat gaan we doen vandaag?’ grijns, minus wisselvoortand. Aktes van benoeming, aktes van ontslag, ansichtkaarten, krabbeltjes, kleine lieve briefjes, tekeningen; hartkamers vol van alles.
Artikelen van mijn vader, artikelen over mijn vader, een stuk dat zijn journalistencollega’s na zijn overlijden in de krant schreven.
En ik miste hem zo.
Hij was zo dichtbij, maar ik miste hem zo.
Raak een bon kwijt, allemaal.